Decision making

Ποιος είπε οτι είναι εύκολες? Μην βρεθεί στον δρόμο μου, αν και είμαι μικροσκοπική και ακίνδυνη, έχω άγριο βλέμμα όταν θυμώνω.
Όταν τις αποφάσεις τις παίρνουν άλλοι για σένα, όπως όταν ήμουν μικρό και ανέμελο κοριτσάκι, είναι τόοοοσο ωραίο, σχεδόν παραδεισένιο ακόμα και αν δεν μου πολυάρεσε αυτό που είχαν αποφασίσει, έκλαιγα, χτυπιόμουν, αλλά το δεχόμουν. Δεν είχα και εναλλακτική λύση. Εξάλλου , κατά βάθος, βάθος κήπος, γνώριζα πως ήταν για το καλό μου και τους εμπιστευόμουν
Τώρα δεν ξέρω που παν τα τέσσερα (αλήθεια, ποια τέσσερα??). Από τότε δηλαδή που μου είπαν : Τώρα η ζωή είναι στα χέρια σου. Ανεξαρτησία, ελευθερία. Ναι, μου αρέσουν πολύ , με ενθουσιάζουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα που πρέπει εγώ, ΜΟΝΗ μου να πάρω μια απόφαση για το μέλλον, με κατακλύζουν οι αμφιβολίες. Καλά, μην αναφερθώ σε διλήμματα ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, πράγματα ακόμα και φαγητά. Χάνομαι στο κενό, παίρνω το γνωστό βλέμμα αγελάδας, ξεροκαταπίνω και εν ολίγοις μοιάζω με καθυστερημένο. Οι φίλοι μου συνήθως δεν παίρνουν πρέφα τίποτα. Και αυτό γιατί πολύ απλά, προσπαθώ να παίρνω τις αποφάσεις γρήγορα, ώστε ν' αποφύγω την παραπάνω τραγική κατάσταση, μην γίνω και ρεζίλι. όμως τα ίδια συμπτώματα εμφανίζονται όταν μένω μόνη μου, όταν έχω τον χρόνο να σκεφτώ και να κάνω απολογισμό. Τότε οι αμφιβολίες κάνουν πάρτι
Εκεί λοιπόν, που είμαι έτοιμη να μπήξω τα κλάματα και να τρέξω στη μαμά μου, η λογική (την οποία διαθέτω σε μεγάλες ποσότητες, αν θέλει κάποιος ζητάει), μου χτυπάει την πόρτα.
Σ' αυτό το σημείο είναι που λέω πως δεν χάθηκε ο κόσμος, πως δεν γίνεται να παίρνω πάντα σωστές αποφάσεις γιατί δεν είμαι ούτε η Μίριαμ, ούτε ο Τζόσουα. Και πρέπει να είμαι δυνατή, γιατί αλλιώς θα χαθώ στη δίνη της ανασφάλειας. Εξάλλου, όλα γίνονται για κάποιο λόγο..
Αφιερωμένο στην Φ...

Little drops of heaven

Τις τελευταίες μέρες αντιλήφθηκα πόσο διαφορετικά μπορεί να οριστεί η ευτυχία, οι μικρές στιγμές για να είμαι πιο ακριβής. Κοινώς συνειδητοποίησα πως όλοι ζουν στην κοσμάρα τους. Κατά ένα περίεργο τρόπο, μου άρεσε πολύ αυτή η καίλα. Γιατί σημασία έχει ν' αποδέχεσαι και να σέβεσαι την κοσμάρα του άλλου, όσο διαφορετική και αν είναι από τη δική σου. Θα δώσω παραδείγματα όμως με φίλες μου, στις οποίες αφιερώνω και αυτή την ανάρτηση.

Πρώτη περίπτωση : Κολλημένη στο msn με τις ώρες. όχι, για να είμαι πιο ακριβής εναλλαγή msn- κινητού. Απάθεια προς τον κόσμο γύρω της, ανταποκρίνεται μόνο στην τρίτη επανάληψη της ερώτησης και τα μάτια της γίνονται ωσάν του ψαριού (έχω και φωτογραφίες ως απόδειξη)
Δεύτερη περίπτωση : Έρωτας τρελός και παθιασμένος. φιλιά μπροστά μας, μπροστά στον σουβλατζή, στο ταμείο του supermarket.. Σεξ παντού και πάντα χωρίς διακοπή. Φωτογραφίες σε κάθε πιθανή τσόντα...εε πόζα ήθελα να πω.
Τρίτη περίπτωση : Σε διαφορετικό μαγαζί κάθε βράδυ, 3-4 ποτά κατά μέσο όρο, μια τραγελαφική ιστορία τη φορά, πολλές γνωριμίες, ξερή μέχρι την επόμενη μέρα το απόγευμα.
Τέταρτη περίπτωση (εγώ) : Τα πόδια μου στην πισίνα του ξενοδοχείου, βιβλίο στο χέρι και διακοπή κάθε δέκα λεπτά, για να χαθώ σε κάποιον "άγνωστο"πλανήτη και την μυρωδιά που μπορεί να έχει.

Διαγωνισμός. Ποιά περίπτωση παραδείσου είναι η πιο ξενέρωτη? Ποια άραγε?Εεεπ..Είπαμε σεβασμός και αποδοχή...Αρκεί να υπάρχει ευτυχία.

Imagine you..

My jealousy is killing meeee (έλα μωρή Britney)

Η ζήλια φέρνει χωρισμό..πρέπει να την ελέγχετε! Η ζήλια εμπεριέχει τη σύγκριση του εαυτού με τους άλλους. Η κοινωνική σύγκριση επίσης ζούσε και βασίλευε πάντα στις κοινωνίες, καθώς προάγει και την ανάπτυξη και πρόοδο. Αυτά βρίσκονται στα βιβλία και στα περιοδικά. Τώρα στην πραγματικότητα.
Είχα παλέψει και το είχα νικήσει, αμέ!! Όχι γιατί έβλαπτα κανέναν, μόνο τον εαυτό μου. Αλλά δεν είναι και λίγο. Ο καθένας την εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι με φωνές, τσιρίδες και σκηνές. Εγώ κάνω το αντίθετο. Κλείνομαι στο καβούκι μου, κλείνω πορτοπαράθυρα, κατεβάζω στόρια, παίρνω τα μπογαλάκια μου και την κάνω, χτίζω ένα πελώριο, χρωματιστό τείχος (χρωματιστό γιατί την κάνω χαρωπά, ωσάν να μην συνέβη τίποτις). Στρατιώτεεεες, υποχώρηση.
μήπως όμως δεν είμαι και τελείως τρελή? Λέω μήπως έχω ένα λόγο που ζηλεύω? Το ευχαριστιέμαι όταν μου αραδιάζουν όλες τις ερωτικές τους εμπειρίες? Ουυυυ τρελαίνομαι, μη σου πω οτι φτιάχνομαι κιόλας! Και αφού το κάνεις που το κάνεις βρε παιδάκι μου, κάνε με να νιώσω και λίγο ξεχωριστά και μοναδικά. Αλλιώς τι κάνουμε εδώ μαζί? Να πάω να βάλω το όνομα μου στη λίστα σου?
Εκτός αν είναι δική μου μαλακία που όταν είμαι σε σχέση, ξεχνάω όλες τις προηγούμενες, καθώς μου φαίνονται έτσι και αλλιώς αδιάφορες.
Τέλος. Ορκίζομαι να μην ξανακυλήσω για κανέναν και για τίποτα.

You tried to taste me and I taped my tounge the southern tip of your body

Thinking of Today

Για να δούμε τι με απασχολεί αυτό τον καιρό? Καλά, εκτός από τα υπαρξιακά μου ζητήματα. Ξεκουράζομαι στην Αθήνα προς το παρόν. Όχι και άσχημα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι ΜΙΣΩ το καλοκαίρι και τρώω όλη τη ζέστη στη μάπα (συγγνώμη παρεκτράπην). Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα μωρέ, δεν πρέπει να γκρινιάζω.
Με τα λιγοστά (μην πω μηδαμινά) μου χρήματα τριγυρνώ στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθώντας απελπισμένα να βρω ό,τι πιο φτηνό. Τρώω ώρες στο ίντερνετ, νομίζοντας πως εγώ όντας πιο έξυπνη από όλους τους άλλους, θα βρω μια ιστοσελίδα (και κανείς άλλος δεν θα γνωρίζει) που θα περιέχει τα πιο φτηνά και δωρεάν πράγματα evaaa..Έχει και αυτό την πλάκα του όμως! Όπως όταν πριν κάποιους μήνες αποφασίσαμε να βγούμε με μια φίλη μου σε ένα σχετικά φτηνό μαγαζάκι και καταλήξαμε να μοιραζόμαστε ένα ανθρακούχο νερό! (μην δω κάποιο σχόλιο που να περιέχει τις λέξεις γύφτισσα, τσιφούτα ή λέξη παρόμοιας ρίζας ή σημασίας παρακαλώ)
Επίσης, ο χρόνος μου περνάει ευχάριστα όταν χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής βρωμιάς..εεε..μεταφοράς ήθελα να πω. Εκτός από την μόνιμη, ξεχωριστή, μοναδική δυσοσμία που προσφέρει κάθε λεωφορείο, τραμ, μετρό τώρα το καλοκαίρι διαθέτει και κάθε λογής ανθρώπους. Ένας καθημερινός ζωολογικός κήπος. Από μια μαυροφορεμένη κυρία με τρεις τσάντες γεμάτες εκκλησιαστικά βιβλία, έντονο βλέμμα και ένα περίεργο κιτρινωπό ρόφημα σε ένα βάζο (που ομολογώ σκιάχτηκα ολίγον), μέχρι μια κατακαημένη γιαγιάκα με έξι εγγόνια που τα μισά κλαίνε επειδή θέλουν παγωτό εδώ και τώρα και τα άλλα μισά χοροπηδούν αφηνιασμένα. Κορυφαία χθεσινή παρουσία: μια κυρία 40 περίπου χρόνων με λαμέ κοντό φόρεμα, κουρούμπελο από το ποτό, να σέρνει την chanel τσάντα της και να τρώει τούμπες σε όλη τη διαδρομή. Λατρεύω την Αθήνα, είμαστε μοναδικοί, πως να το κάνουμε!
Συμπεραίνουμε λοιπόν από τα παραπάνω οτι, όχι τελικά δεν με απασχολεί κάτι σοβαρό. Κατάφερα να παγώσω τα προβλήματα μου έστω και για λίγο και να ζήσω το σήμερα. Ναι τα κατάφερα! Νομίζω το αξίζω μετά από τόση προσπάθεια, διάβασμα και τόσες αλλαγές, ε?

Προλαβαίνω???

Ανάμεσα σε ένα απο τα ελάχιστα breaks(γκούχου, γκούχου) που κάνω από το διάβασμα και στην ατέλειωτη, μονότονη γκρίνια μου για το τι με περιμένει ακόμα τις επόμενες δύο εβδομάδες, ανακάλυψα όχι μιααα, αλλά ναι ναι τις δύο μεγαλύτερες μου τρέλες που θέλω να πραγματοποιήσω.Και μάλιστα με το μαλλιοκούβαρο (ναι, η φίλη μου είναι) μοιραζόμαστε τη μία από τις δύο.

1: όταν ήμουν 10 χρονών έλεγα "πρέπει να διαβάσω όλα τα βιβλία του κόσμου" (τότε πάλευα ακόμα να τελειώσω Τα ψηλά βουνά)
τώρα που είμαι 21 λέω "πότε θα προλάβω να διαβάσω όοολα τα λογοτεχνικά βιβλία που θέλω?" (με τους πρόσφατους υπολογισμούς μου πρέπει να βγάζω δύο την ημέρα και να μην κοιμάμαι τα βράδια.Α, και να μην ξεχάσουμε το γεγονός οτι συνέχεια βγαίνουν και άλλα)

2: όταν ήμουν 10 χρονών έλεγα "wow, o κόσμος είναι τόσο μεγάλος και διαφορετικός..θέλω να τον γυρίσω όλο"(αμέ, πότε το θέλεις?)
τώρα που είμαι 21 λέω "πως και πότε θα μπορέσω να γυρίσω όλο τον κόσμο, εδώ μου φαίνεται ακατόρθωτο να γυρίσω όλη την Ευρώπη" (επίσης είμαι απο την Αθήνα και δεν ξέρω ακριβώς που πέφτει η Ιπποκράτους τρομάρα μου)
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω και το Νεό Δελχί, καθώς δέχτηκα πιέσεις απο το Μαλλιοκούβαρο..αν μου τα πληρώσεις όλα, έρχομαι και μαθαίνω και ινδικά για σένα :p
τι λέτε λοιπόν, θα τα καταφέρω??!! Βασικά, δέχεται κανείς να χρηματοδοτήσει τις δύο ταπεινές τρέλες μου?Γιατί ρε παιδιά, θα σας διαφημίζω κιόλας

Τάσεις φυγής no65142763291361928

Δε λέω, κάτι δεν πάει καλά και με τον εαυτό μου. Σίγουρα. Το θέμα είναι μήπως όμως δεν είμαι η μόνη??Μην βαράτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπα. Από τη στιγμή που παραδέχομαι εγώ κάτι, νόμιζα πως και οι υπόλοιποι θα ήταν καλό να το κάνουν. Όχι ε??Μπα??Πάω πάσο.

Καλά δεν προσπαθώ πολύ. Ποτέ δεν το είχα. Όταν κάτι στις σχέσεις μου δεν πήγαινε καλά, το έπαιρνα ως σημάδι οτι δεν ταιριάζω και οτι θα ήταν καλό να σταματήσω τις επαφές και επομένως και τις προσπάθειες να διορθώσω το πρόβλημα. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, δεχόμουν τις προσπάθειες. Φαίνεται εγωιστικό? Ναι είναι.

Είναι σαν την περίπτωση ενός τεμπέλη που γυρνάει όλη μέρα με άδειες τσέπες στην πόλη. Στο τέλος κάθε μέρας διαπιστώνει οτι δεν έκανε τίποτα (άλλα ούτε και έφαγε) και αποφασίζει οτι αύριο θα ξεκινήσει δουλειά. όμως ούτε την επόμενη μέρα κάνει κάτι. Έτσι εγώ το παραδέχομαι οτι δεν είμαι της προσπάθειας όσον αφορά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, αλλά δεν προσπαθώ (5η φορά η ίδια λέξη, αυτό θα πει συγγραφέας!) να το αλλάξω. Και να (τατααααν) που υπάρχει λόγος.

Γουστάρω, λατρεύω, την βρίσκω να είμαι μόνη μου. Έχω μια τάση προς την πρόκληση δραμάτων και ίντργικας. Και συχνά-πυκνά νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά, οτι δεν ταιριάζω απολύτως με κανένα. 'Οχου τρέλα που κουβαλάμε..Να όμως που δεν τα αρνούμαι, τα παραδέχομαι. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να παραδεχτεί-ούν και κάποιοι άλλοι κάτι??

There's such a lot of world to see..

i really miss you, i hope you're fine wherever you are..

but i don't give a damn!

Get your filthy fingers out of my pie

Πληγώθηκα. Όταν χοροπηδάς πάνω στο συννεφάκι σου και δεν προσέχεις το κενό που υπάρχει από κάτω σου και..μπουμ, πάρτη κάτω. Στην αρχή ζαλάδα, μετά βρήκα την ισορροπία μου μόλις σηκώθηκα. Και όλα αυτά γιατί ψάχνω τον ενθουσιασμό τον έρωτα κλπ κλπ. Καλά να πάθεις Στέφη και όλοι σήμερα τριγύρω μου νόμιζα οτι γυρνούσαν και μου έλεγαν "πριτς, σιγά μην τα βρεις". Αμ δε, που θα σας κάνω τη χάρη. Μετά από το μπουμ και τον τραυματισμό (μου θυμίζει περσινές τούμπες με το ποδήλατο, ακόμα τρώω δούλεμα από τις φίλες μου), συνεχίζω. Αμέ, κρυφτείτε μη σας πετύχω!
Χθες που είχα πάει στο Bliss και ενώ χαζεύαμε με την παρέα μου τα λουλουδένια τραπέζια και τις άκυρες σφυρίχτρες που ήταν κρεμασμένες (στη σκάλα νομίζω), ρώτησα δύο από τις φίλες μου πως πιστεύουν οτι θα είναι οι ζωές τους μετά από 5 χρόνια. Όχι όμως πως την φαντάζονται οτι θα ήθελαν να είναι, αλλά πως ρεαλιστικά βλέποντας το, τελικά θα καταλήξουν (καταντήσουν). Αφού το σκέφτηκαν λίγο, με κοίταξαν και είπαν πως δεν μπορούν να φανταστούν κάτι τέτοιο, γιατί έχουν όνειρα. Τους είπα να προσπαθήσουν. Προσπάθησαν λίγο και μου απάντησαν.
Η πρώτη ξεκίνησε με τη φράση "αν ζούμε μέχρι τότε, πιστεύω οτι θα..". Ανατρίχιασα λίγο, χαμογέλασα όμως και το σημείωσα. Σε γενικές γραμμές, εκτός από αυτή τη μακάβρια φράση (γκρρρ), οι σκέψεις της ήταν θετικές για το μέλλον. Η δεύτερη φίλη μου απάντησε πως ενώ έχει όνειρα να κάνει κάτι άλλο, μάλλον στο τέλος θα κάνει κάτι συμβατικό, όσον αφορά στον επαγγελματικό τομέα. Όσον αφορά στις σχέσεις, μου είπε κάτι που με έκανε να γελάσω. Οτι με τα μυαλά που κουβαλάει, δεν ξέρει αν θα έχει σχέση.
Αυτή η ερώτηση ήταν μια μικρή, ύπουλη (κολοβή για τη παρέα μου) παγιδούλα. Στην αρχή που την έθεσα στον εαυτό μου, δεν κατάφερα με τίποτα να την απαντήσω. Η μάλλον αρνούμαι να την απαντήσω. Πεισματικά. Γιατί αν πάρω παράδειγμα από τους μεγάλους (ναι, είμαι μικρή), που το κάνουν συνέχεια, δεν βρίσκω και πολλά πλεονεκτήματα. Συγγνώμη, λοιπόν, κορίτσια..Θα κάτσω να με δείρετε.

Τι μας λέει η κοινή λογική??

Λοιπόοον, να 'μαι πάλι μετά από πολύ καιρό. Όχι, η ονειροπόλα δεν σταμάτησε να ονειρεύεται, αντιθέτως θα έλεγα, τώρα ονειρεύομαι πιο πολύ από ποτέ. Και έχω άπλετο χρόνο γι'αυτό. Και μόνο το 2ωρο που κάνω για να κατέβω καθημερινά σχεδόν Αθήνα με την συγκοινωνία, είναι αρκετό για να φτιάξω στο μυαλό μου ένα τετραήμερο ταξίδι κάπου στην Ευρώπη ή την διακόσμηση του ιδανικού μου σπιτιού. όπως έλεγε όμως και ο Χατζηγιάννης, μόνο στα όνειρα μπορώ να τα αγγίξω (όχι, δεν ακούω μωλέεε, αλλά και ποιος δεν το ξέρει αυτό το άσμα?). κάπου εδώ θέλω να πω δημοσίως (!) ένα ταπεινό συγγνώμη για την συνεχή μου αργοπορία σε όποια ραντεβού έχω στην Αθήνα, δεν μπορούσα ποτέ να οργανώσω καλά τον χρόνο μου (δεν θα αρέσει νομίζω αυτό στον μελλοντικό μου εργοδότη ε?). Το βλέμμα κουταβιού που ζητάει γκαλίτσα και φαγάκι με τα κατεβασμένα αυτιά είναι ένα από τα κόλπα μου όταν φτάνω μετά από μισή ώρα, αλλά αρχίζει να μην πιάνει. Έτσι, τώρα τελευταία, αρχίζω και ψάχνω τρόπους διαφυγής βλέποντας το αγριεμένο βλέμμα των φίλων μου. Sorryyy..
πριν λίγο κοιτούσα κάποιες παλιές μου σημειώσεις, σκέψεις της στιγμής και βρήκα μια φράση που δεν μπορώ να θυμηθώ αν την άκουσα ή οτιδήποτε άλλο. κάτω-κάτω λοιπόν με μικρά γραμματάκια έγραφα "οι άνθρωποι πεθαίνουν από κοινή λογική". Κατευθείαν λοιπόν, μου ήρθαν στο μυαλό κοινές΄φράσεις τύπου "σκέψου λίγο λογικά", "λογικέψου" και άλλα τέτοια.. Δεν λέω, αν δεν είχαμε λογική δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε κάποια πράγματα σε τάξη ή να συνυπάρχουμε με άλλους "λογικούς" ανθρώπους γύρω μας. Αλλά, δεν το έχουμε παρακάνει νομίζετε??
η κοινή λογική έχει αρχίζει να μας κατακλύζει. Βάζοντας την παιδική μου φαντασία λοιπόν, σκέφτομαι την λογική ως μια μεγάλη ομάδα μικρών πλασμάτων, οι οποίες έχουν την μορφή μεγάλων σε ηλικία κυριών, με στρογγυλά γυαλιά, αγριεμένα μάτια με έντονο βλέμμα αυστηρής κριτικής που κυκλοφορούν γύρω μας και επιβλέπουν κατά πόσο εφαρμόζονται οι κανόνες (η κοινή λογική θα έλεγε εδώ οτι είμαι τρελή και παλαβή που σκέφτομαι τέτοιες μπούρδες). Αnyway, αυτό που θέλω να πω είναι οτι θα ήταν ωραίο αν αφήναμε την κοινή λογική στην άκρη λίιιιιιιιιγο συχνότερα. Ατά τα ουτοπικά από εμέ. (πολύ έγραψα, κουράστηκα πάλι)

Γκρίνια, γκρίνια και πάλι γκρίνια

Θέμα ημέρας : Πώς ενώ εσύ θες να φτιάξεις τη ζωή σου, να τη βάλεις σε μια υποτυπώδη σειρά, οι άλλοι δεν σε αφήνουν.

Και έχω και αδιάσειστα στοιχεία γι' αυτό και θα τα καταθέσω. Αμέ. Ως φοιτήτρια επαρχίας που μισεί τον βλάχικο και μάταιο τούτο τόπο που πέρασε, προσπαθώ με νύχια και με δόντια να πάρω τα τελευταία μου υποχρεωτικά μαθήματα, που με κρατούν αλυσοδεμένη εδώ (πωπωω, το παράκανα). Έλα όμως που δεν με αφήνουν την άμοιρη. Μου λένε ότι αν έχω τύχη και τραβηχτεί το μαγικό χαρτάκι με το όνομα μου στην κλήρωση, είμαι ευπρόσδεκτη στο μάθημα τους. What the..?? Ποιος τους είπε ότι ήμουν, είμαι ή θα είμαι ποτέ τυχερή? Προφανώς θα πρέπει να τους κάνω ένα δακρύβρεχτο flashback της ζωής μου, μήπως και με λυπηθούν.

Έτσι φτάνουμε και στο μήνυμα ημέρας : Όσο και να χτυπάω τον πωπό μου κάτω, ζωή σε πρόγραμμα αυτό το εξάμηνο δεν με βλέπω να βάζω.

Γυρνώντας λοιπόν από τα Βερολίνα που ήμουν διακοπές, βρίσκω αυτή την κατάσταση (αχ, Berlin, Berlin). Για να μην προσθέσω και τον οικονομικό μαρασμό και εξευτελισμό που παίρνει το αυτί μου ότι έχει υποστεί η χώρα. Πώς, όχι πείτε μου πώς, να μην με πιάσει εμένα τάση φυγής με όλα αυτά? Πώς να μην σκέφτομαι μια ιδανικότερη, ανθρώπινη και πιο δίκαιη ζωή στο εξωτερικό?

Τέλος, για να μην αφήσω και τα αισθηματικά μου στην απ' έξω (όχι ότι καίγεται και κανείς), θα αναφέρω ότι τον τελευταίο καιρό, όταν βλέπω ρομαντικές ταινίες (τύπου : "Είναι η μοίρα μας να είμαστε μαζί, ας μην το αρνούμαστε, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε" ή "θα τα κάνω όλα για σένα", νιώθω ωσάν ένα μικρό κοριτσόπουλο που θέλει να ερωτευθεί και να ζήσει έντονα κλπ... Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι ένα μικρό, χαζό κοριτσόπουλο που ονειρεύεται μπαρούφες και οι άλλοι γελάνε μαζί του..Όχι δεν είμαι..Ούφ.

Get over with the prepeis!

Αφού τσάκισα δύο γλυκάκια (ε, ναι λοιπόν δύο..έγκλημα έκαμα?ε?ε?έχω περιθώρια ευτυχώς, να ναι καλά ο μεταβολισμός μου που είμαι στα 47 κιλά), απεφάσισα να ξαναματαγράψω(!). Η αλήθεια είναι πως όλη μέρα σκέφτομαι και όταν κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή αυτόματα, με έναν μαγικό τρόπο, το σύστημα κλείνει. Φαίνεται λοιπόν πως θα δυσκολευθώ.

Ε, λοιπόν εψέ το απόβραδο πήγα θέατρο. Είδα τους Βρικόλακες του Ερρίκου Ίψεν. Όλη την προηγούμενη μέρα προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να διαβάσω το έργο, ώστε να έχω μια ιδέα (στην στάση στα όρθια, στο μετρό, στο λεωφορείο). Το τέλος μου φάνηκε εξαιρετικό, για το υπόλοιπο έργο δεν ξετρελάθηκα. Ωστόσο, σε όλη σχεδόν την παράσταση δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι πόσο οπισθοδρομική μπορεί να φαίνεται η ιστορία, αλλά δεν είναι, και καθόλου μάλιστα..Σκεφτόμουν αν και πότε θα σταματήσουν τα κοινωνικά πρέπει να κυριαρχούν στην ζωή μας. Μπορεί πάνω- κάτω να μην είναι τα ίδια, αλλά πάντα θα κρύβονται κάπου και θα προβληματίζουν, θα καταπιέζουν. Και μπορεί κάποιος να πει πως όχι, δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας..ε, καλύτερα να μην το πει γιατί δεν νομίζω οτι δεν υπάρχουν, αντιθέτως μπορεί να μεταλάσσονται σαν τους ιούς καλή ώρα.

Δεν έχεις τελειώσει την σχολή ακόμα? σίγουρα θα κωλοβαράς, πρέπει να την τελειώσεις..(ωραιότατο, αυθαίρετο συμπέρασμα) Δεν θέλεις να κάνεις αυτό που διάλεξες στα 18 σου? Ντροπή.. (ωριμότατη κατάλληλη ηλικία για μια σπουδαία απόφαση) Δεν σκέφτεσαι ποτέ να παντρευτείς? Και πως θα ζεις με τον/την σύντροφο σου? (σωστά, διαφορετικά με τι μούτρα θα βγω έξω?). Δεν σκέφτεσαι ΠΟΤΕ να κάνεις παιδιά? Μα αυτός είναι ο προορισμός μας..(είναι κάπου πάνω μου γραμμένο ρε παιδιά και δεν το βλέπω?)

Είναι σαν να ακούω τον πάστορα Μάντερζ στους Βρικόλακες να ισχυρίζεται πως έτσι είναι τα πράγματα και τι δικαίωμα έχουμε εμείς οι άνθρωποι στην ευτυχία?Κανένα! What the...?Μπάστα(Σάσα)..Δηλαδή θέλουν να μου πουν πως γεννήθηκα, για να εκπληρώσω αυτά που κάποιοι θεώρησαν οτι είναι σωστά? Επειδή αυτοί γούστερναν να παντρευτούν, πρέπει να γουστέρνω και εγώ? Δεν λέω να κάνουν παιδάκια, να βρουν μια σταθερή δουλειά,να παντρευτούν με το καλό( και εγώ θα τους πετάω ρύζι), αλλά μια χαρά δεν είμαι και ως ρυζοπετάχτρια? Πρέπει και εγώ με το ζόρι?

Ε, το λοιπόν όχι.. Αν θέλω να αλλάξω επάγγελμα, θα το κάνω. Αν θέλω να γυρίσω την Ευρώπη με μια αλλαξιά ρούχα αμέ θα το κάνω. Και αν θέλω να ακούω και Placebo και Britney, ε θα το κάνω. Έχει κανείς αντίρρηση?Α, είπα..Πάντως, όχι δεν προέρχομαι από κάποια καταπιεστική φαμίλια ή κάτι παρόμοιο.. Απλά το νιώθω γύρω μου πως δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα αυτά τα ηλίθια πρέπει, δεν λέγονται πια τόσο με τα λόγια(γιατί θέλουμε να φαινόμαστε και μοντέρνοι), όσο πιο συγκαλυμμένα.Μήπως είναι η ιδέα μου??

ps: Α μμμ, άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα

ουυφφφ, βαριέμαι..ας φτιάξω ένα blog

πώς έγινε αυτό?? έλα μου ντε..καίω εγκεφαλικά κύτταρα τόσα χρόνια στο ίντερνετ και είχα ορκίσει τον ευατό μου να μην ανεβάσω τίποτα δικό μου, να απέχω όλο και πιο πολύ..και τα κατάφερα ως ένα σημείο..no facebook, no myspace, no twitter..αλλά ωχ, μου αρέσει να γράφω και γιατί όχι μωρέ?? να μοιραστώ και τις μπαρούφες μου με κάποιον άλλο..λέμε τώρα..καλά, αν το ανακαλύψει η παρέα μου αυτό..έχω να φάω πολύυυυ δούλεμα.

νταξ, είναι και το οτι βαριέμαι πολύ..μπροστά μου υπάρχουν 4 άρθρα που περιμένουν να μεταφραστούν και μια εργασία που μου κλείνει κοροιδευτικά το μάτι που κατάφερε απόψε να με κλείσει μέσα..ας είναι..θα το πιω και αυτό το ποτήρι...μπας και είναι η πρώτη φορά?? κάθε Χριστούγεννο ξεχνάω την ιδιότητα μου ως φοιτήτρια και ενθυμούμαι μόνο την ιδιότητα μου ως party animal..ναι ναι..

αυτές λοιπόν οι γιορτές μου άρεκαν πολύ..ως φοιτήτρια απομακρυσμένης επαρχίας (με λυπάστε?εγώ να δείτε), ξεχύθηκα στους δρόμους της Αθήνας και πήρα σβάρνα όλα τα γλυκά, ζεστά μαγαζάκια του κέντρου και απήλαυσα κόσμο, πολύ κόσμο.. πήρα την δόση μου για την επερχόμενη εξεταστική (εδώ ξεροκαταπίνω)..και χαίρομαι που ακόμα δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δυσανασχετούν βλέποντας κόσμο, που μετανιώνουν και βρίζουν που διάλεξαν να βγουν (relax, συνηθίσαμε μου φαίνεται από τις δημόσιες υπηρεσίες) . μακάρι να μην γίνω ποτέ ένας από αυτούς..

έτσι λοιπόν, ξέχασα ημερομηνία, ώρα, μέρα και απλά προσπάθησα να ενθυμούμαι πόσα χρήματα είχα στο περτιφόλι μου για να ξέρω πόσο ακόμα να πιω και αν θα πάρω ταξί. i love Athens λεπόν!!! ωχ, άρχισε η ονειροπόληση και θα κοιτάω τον κενό τοίχο μπροστά μου για κάνα μισάωρο. Σταματώ εδώ..Adios!!