Ποιος είπε οτι είναι εύκολες? Μην βρεθεί στον δρόμο μου, αν και είμαι μικροσκοπική και ακίνδυνη, έχω άγριο βλέμμα όταν θυμώνω.
Όταν τις αποφάσεις τις παίρνουν άλλοι για σένα, όπως όταν ήμουν μικρό και ανέμελο κοριτσάκι, είναι τόοοοσο ωραίο, σχεδόν παραδεισένιο ακόμα και αν δεν μου πολυάρεσε αυτό που είχαν αποφασίσει, έκλαιγα, χτυπιόμουν, αλλά το δεχόμουν. Δεν είχα και εναλλακτική λύση. Εξάλλου , κατά βάθος, βάθος κήπος, γνώριζα πως ήταν για το καλό μου και τους εμπιστευόμουν
Τώρα δεν ξέρω που παν τα τέσσερα (αλήθεια, ποια τέσσερα??). Από τότε δηλαδή που μου είπαν : Τώρα η ζωή είναι στα χέρια σου. Ανεξαρτησία, ελευθερία. Ναι, μου αρέσουν πολύ , με ενθουσιάζουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα που πρέπει εγώ, ΜΟΝΗ μου να πάρω μια απόφαση για το μέλλον, με κατακλύζουν οι αμφιβολίες. Καλά, μην αναφερθώ σε διλήμματα ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, πράγματα ακόμα και φαγητά. Χάνομαι στο κενό, παίρνω το γνωστό βλέμμα αγελάδας, ξεροκαταπίνω και εν ολίγοις μοιάζω με καθυστερημένο. Οι φίλοι μου συνήθως δεν παίρνουν πρέφα τίποτα. Και αυτό γιατί πολύ απλά, προσπαθώ να παίρνω τις αποφάσεις γρήγορα, ώστε ν' αποφύγω την παραπάνω τραγική κατάσταση, μην γίνω και ρεζίλι. όμως τα ίδια συμπτώματα εμφανίζονται όταν μένω μόνη μου, όταν έχω τον χρόνο να σκεφτώ και να κάνω απολογισμό. Τότε οι αμφιβολίες κάνουν πάρτι
Εκεί λοιπόν, που είμαι έτοιμη να μπήξω τα κλάματα και να τρέξω στη μαμά μου, η λογική (την οποία διαθέτω σε μεγάλες ποσότητες, αν θέλει κάποιος ζητάει), μου χτυπάει την πόρτα.
Σ' αυτό το σημείο είναι που λέω πως δεν χάθηκε ο κόσμος, πως δεν γίνεται να παίρνω πάντα σωστές αποφάσεις γιατί δεν είμαι ούτε η Μίριαμ, ούτε ο Τζόσουα. Και πρέπει να είμαι δυνατή, γιατί αλλιώς θα χαθώ στη δίνη της ανασφάλειας. Εξάλλου, όλα γίνονται για κάποιο λόγο..
Αφιερωμένο στην Φ...
