Δε λέω, κάτι δεν πάει καλά και με τον εαυτό μου. Σίγουρα. Το θέμα είναι μήπως όμως δεν είμαι η μόνη??Μην βαράτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπα. Από τη στιγμή που παραδέχομαι εγώ κάτι, νόμιζα πως και οι υπόλοιποι θα ήταν καλό να το κάνουν. Όχι ε??Μπα??Πάω πάσο.
Καλά δεν προσπαθώ πολύ. Ποτέ δεν το είχα. Όταν κάτι στις σχέσεις μου δεν πήγαινε καλά, το έπαιρνα ως σημάδι οτι δεν ταιριάζω και οτι θα ήταν καλό να σταματήσω τις επαφές και επομένως και τις προσπάθειες να διορθώσω το πρόβλημα. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, δεχόμουν τις προσπάθειες. Φαίνεται εγωιστικό? Ναι είναι.
Είναι σαν την περίπτωση ενός τεμπέλη που γυρνάει όλη μέρα με άδειες τσέπες στην πόλη. Στο τέλος κάθε μέρας διαπιστώνει οτι δεν έκανε τίποτα (άλλα ούτε και έφαγε) και αποφασίζει οτι αύριο θα ξεκινήσει δουλειά. όμως ούτε την επόμενη μέρα κάνει κάτι. Έτσι εγώ το παραδέχομαι οτι δεν είμαι της προσπάθειας όσον αφορά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, αλλά δεν προσπαθώ (5η φορά η ίδια λέξη, αυτό θα πει συγγραφέας!) να το αλλάξω. Και να (τατααααν) που υπάρχει λόγος.
Γουστάρω, λατρεύω, την βρίσκω να είμαι μόνη μου. Έχω μια τάση προς την πρόκληση δραμάτων και ίντργικας. Και συχνά-πυκνά νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά, οτι δεν ταιριάζω απολύτως με κανένα. 'Οχου τρέλα που κουβαλάμε..Να όμως που δεν τα αρνούμαι, τα παραδέχομαι. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να παραδεχτεί-ούν και κάποιοι άλλοι κάτι??
