Μια ιστορία τρόμου

   Περπατούσα, όταν διστακτικά επιβράδυνα το βήμα μου, σταματώντας μπροστά απο έναν πάγκο με βιβλία. Και τότε την είδα...Η ιστορία μου ανάμεσα σε δεκάδες άλλες, να πωλείται σε προσφορά. Δύο ευρώ. Όχι βέβαια..θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων με ένα ευρώ. Εξάλλου, η ταμπέλα το δήλωνε ξερά, μουτζουρωμένη με κιμωλία: 1-2. Ποια πωλούνται ένα και ποια δύο;
    Τι σημασία έχει; Η ιστορία μου κείτεται σε έναν φθηνιάρικο πάγκο ανάμεσα σε τόσες άλλες. Έτσι όπως είναι ανακατεμένες απο τα χέρια των νωχελικών, αδιάφορων περαστικών, μοιάζουν όλες ίδιες μεταξύ τους. Μαζί και η δική μου. Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε και όλα γύρω μου έμοιαζαν ξάφνου πιο σκοτεινά. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα ολόμαυρο σύννεφο που ήρθε και στάθηκε πάνω απο το σώμα μου και άρχισε να βρέχει αργά και σιωπηλά. Σήκωσα το βλέμμα μου και ήταν κιόλας σαν να το είδα.
    Μια κοινότοπη ιστορία ζωής. Ίδια εισαγωγή, απαράλλαχτα κεφάλαια, ανιαρός επίλογος. Βιβλίο, άξιο της τιμής του, που επιβεβαιώνει τους κανόνες μιας φυσιολογικής ζωής. Φυσιολογική...πόσο απαίσια λέξη, αλλά και πόσο καθησυχαστική μερικές φορές. Εδώ όμως συνιστά εφιάλτη για τον ήρωα της ιστορίας.  Ο εφιάλτης στοίχειωσε το υπόλοιπο βράδυ...Και τις επόμενες μέρες μου. Πόσο φοβάμαι..οτι η ροή των σκέψεων μου είναι ίδιες με των υπόλοιπων ανθρώπων, σύντομα λοιπόν θα γίνω μία απ'αυτούς. Πόσο φοβάμαι...οτι κυνικά πλάσματα βρίσκονται γύρω μου, σφίγγοντας τον κλοιό και απειλώντας την πίστη μου. Ζητούν επίμονα να γίνω μέλος τους και να ξεστομίσω το "κάποτε ήμουν διαφορετική, τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν", που θα με μυήσει στον κόσμο τους. Πόσο φοβάμαι...οτι αυτός είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης.
    Κοιτώ την αυγουστιάτικη πανσέληνο αιωρούμενη πάνω απο το γηίνο έδαφος που παλεύει να με φέρει πίσω και σκέφτομαι...Τη νύχτα που θα αντικρύσω τη σελήνη και κανένας ψίθυρος της δεν θα καταφέρει να φτάσει στο αυτί μου, θα είμαι πια παραδομένη. Και νεκρή.

Συναντώντας το παρελθόν

   Το ξαναβρήκα ή μάλλον με ξαναβρήκε μετά από τέσσερα χρόνια. Φαντάζει μια αιωνιότητα και κάτι ψιλά. Με μια πρώτη ματιά, το παλιό μου αυτό, εφηβικό γράψιμο εδώ απλώνεται πάνω μου με τη μορφή ενός αποπνικτικού μανδύα ντροπής και αποστροφής. Τόσο πολύ λοιπόν απεχθάνομαι τον παλιό μου εαυτό; Αν ήταν γραπτά, θα τα έσκιζα σε χίλια μικρά, κομμάτια και θα τα σκορπούσα με φρίκη γύρω μου, για να μην μπορούν ποτέ ξανά να ενωθούν σε φράσεις, προτάσεις και νοήματα. Τώρα το χέρι μου επιλέγει τα κείμενα με μικρές, σπασμωδικές κινήσεις και βιαστικά ετοιμάζεται να τα στείλει στην ανυπαρξία.
   Να αποδιώξω τον παλιό μου εαυτό, μέρος της ύπαρξης μου, έξω απο τα τείχη, μακρυά απο το εγώ μου. Η διαγραφή τους αποτελεί την διψασμένη μου λαχτάρα για λύτρωση. Αυτή τη στιγμή είναι κάτι περισσότερο απο απαραίτητη. Μέσα σε αυτή την ανυπαρξία οι επιπόλαιες αυτές σκέψεις μου θα μείνουν κρυμμένες, μακρυά απο τα βλέμματα του κόσμου, ασφαλείς. Εγώ θα είμαι ασφαλής.
   Όμως, την ώρα που το παρελθόν μου είναι έτοιμο να ταξιδέψει προς τον κόσμο των αχρήστων, τα μάτια μου σαν από αντανακλαστικά γεμίζουν δάκρυα. Το χέρι μου παγώνει, μαζί του και η καρδιά μου. Δεν μπορώ να το κάνω, μού είναι αδύνατο. Μήπως να το κάνει κάποιος άλλος για εμένα; Όχι, δεν θα έδινα αυτή τη δύναμη σε κανέναν άλλο. Γιατί δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου; Εξάλλου, μερικά ίσως λίγο άγουστα κείμενα είναι.
   Μετά την δεύτερη ανάσα, το χέρι μου χαλαρώνει και τα μάτια μου καρφώνονται στην οθόνη, αρχίζουν να καταβροχθίζουν τις παλιές εκείνες γραμμές. Και τότε συνειδητοποιώ οτι η διαγραφή τους μόνο θλίψη και θυμό θα με γέμιζαν. Θυμό προς εμένα, γιατί θα επιχειρούσα να φέρω τον εαυτό μου ένα βήμα πιο κοντά στον κατακερματισμό. Απομονώνοντας τον παλιό μου εαυτό, κομματιάζω τον νέο, αφού αυτοί οι δύο είναι στενά συνυφασμένοι. Ο ένας βρίσκεται μέσα στον άλλο.
   Και κάπου εκεί χαμογέλασα, διαβάζοντας εκείνες τις "ανοησίες". Και κάπου εδώ χαμογελώ και τώρα που γράφω. Γιατί επιστρέφει η ίδια ακριβώς αίσθηση που είχα και τότε, όταν έγραφα. Η αίσθηση της λύτρωσης, της γεμάτης ικανοποίησης. Είναι ο λόγος που γράφω, η ανάγκη να γράφω. Να 'μαι λοιπόν. Η αποδοχή του παρελθοντικού μου εαυτού δίνει ώθηση στον μελλοντικό. Η ζωή μπορεί να κατανοηθεί μόνο κοιτώντας προς τα πίσω αλλά πρέπει να βιώνεται κοιτώντας προς τα μπροστά, όπως είπε και ο Kierkegaard.
   

Σ'ευχαριστώ για την έμπνευση,
εύχομαι να είμαι κάποτε και η δική σου.