Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Μια ιστορία τρόμου

   Περπατούσα, όταν διστακτικά επιβράδυνα το βήμα μου, σταματώντας μπροστά απο έναν πάγκο με βιβλία. Και τότε την είδα...Η ιστορία μου ανάμεσα σε δεκάδες άλλες, να πωλείται σε προσφορά. Δύο ευρώ. Όχι βέβαια..θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων με ένα ευρώ. Εξάλλου, η ταμπέλα το δήλωνε ξερά, μουτζουρωμένη με κιμωλία: 1-2. Ποια πωλούνται ένα και ποια δύο;
    Τι σημασία έχει; Η ιστορία μου κείτεται σε έναν φθηνιάρικο πάγκο ανάμεσα σε τόσες άλλες. Έτσι όπως είναι ανακατεμένες απο τα χέρια των νωχελικών, αδιάφορων περαστικών, μοιάζουν όλες ίδιες μεταξύ τους. Μαζί και η δική μου. Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε και όλα γύρω μου έμοιαζαν ξάφνου πιο σκοτεινά. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα ολόμαυρο σύννεφο που ήρθε και στάθηκε πάνω απο το σώμα μου και άρχισε να βρέχει αργά και σιωπηλά. Σήκωσα το βλέμμα μου και ήταν κιόλας σαν να το είδα.
    Μια κοινότοπη ιστορία ζωής. Ίδια εισαγωγή, απαράλλαχτα κεφάλαια, ανιαρός επίλογος. Βιβλίο, άξιο της τιμής του, που επιβεβαιώνει τους κανόνες μιας φυσιολογικής ζωής. Φυσιολογική...πόσο απαίσια λέξη, αλλά και πόσο καθησυχαστική μερικές φορές. Εδώ όμως συνιστά εφιάλτη για τον ήρωα της ιστορίας.  Ο εφιάλτης στοίχειωσε το υπόλοιπο βράδυ...Και τις επόμενες μέρες μου. Πόσο φοβάμαι..οτι η ροή των σκέψεων μου είναι ίδιες με των υπόλοιπων ανθρώπων, σύντομα λοιπόν θα γίνω μία απ'αυτούς. Πόσο φοβάμαι...οτι κυνικά πλάσματα βρίσκονται γύρω μου, σφίγγοντας τον κλοιό και απειλώντας την πίστη μου. Ζητούν επίμονα να γίνω μέλος τους και να ξεστομίσω το "κάποτε ήμουν διαφορετική, τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν", που θα με μυήσει στον κόσμο τους. Πόσο φοβάμαι...οτι αυτός είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης.
    Κοιτώ την αυγουστιάτικη πανσέληνο αιωρούμενη πάνω απο το γηίνο έδαφος που παλεύει να με φέρει πίσω και σκέφτομαι...Τη νύχτα που θα αντικρύσω τη σελήνη και κανένας ψίθυρος της δεν θα καταφέρει να φτάσει στο αυτί μου, θα είμαι πια παραδομένη. Και νεκρή.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Συναντώντας το παρελθόν

   Το ξαναβρήκα ή μάλλον με ξαναβρήκε μετά από τέσσερα χρόνια. Φαντάζει μια αιωνιότητα και κάτι ψιλά. Με μια πρώτη ματιά, το παλιό μου αυτό, εφηβικό γράψιμο εδώ απλώνεται πάνω μου με τη μορφή ενός αποπνικτικού μανδύα ντροπής και αποστροφής. Τόσο πολύ λοιπόν απεχθάνομαι τον παλιό μου εαυτό; Αν ήταν γραπτά, θα τα έσκιζα σε χίλια μικρά, κομμάτια και θα τα σκορπούσα με φρίκη γύρω μου, για να μην μπορούν ποτέ ξανά να ενωθούν σε φράσεις, προτάσεις και νοήματα. Τώρα το χέρι μου επιλέγει τα κείμενα με μικρές, σπασμωδικές κινήσεις και βιαστικά ετοιμάζεται να τα στείλει στην ανυπαρξία.
   Να αποδιώξω τον παλιό μου εαυτό, μέρος της ύπαρξης μου, έξω απο τα τείχη, μακρυά απο το εγώ μου. Η διαγραφή τους αποτελεί την διψασμένη μου λαχτάρα για λύτρωση. Αυτή τη στιγμή είναι κάτι περισσότερο απο απαραίτητη. Μέσα σε αυτή την ανυπαρξία οι επιπόλαιες αυτές σκέψεις μου θα μείνουν κρυμμένες, μακρυά απο τα βλέμματα του κόσμου, ασφαλείς. Εγώ θα είμαι ασφαλής.
   Όμως, την ώρα που το παρελθόν μου είναι έτοιμο να ταξιδέψει προς τον κόσμο των αχρήστων, τα μάτια μου σαν από αντανακλαστικά γεμίζουν δάκρυα. Το χέρι μου παγώνει, μαζί του και η καρδιά μου. Δεν μπορώ να το κάνω, μού είναι αδύνατο. Μήπως να το κάνει κάποιος άλλος για εμένα; Όχι, δεν θα έδινα αυτή τη δύναμη σε κανέναν άλλο. Γιατί δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου; Εξάλλου, μερικά ίσως λίγο άγουστα κείμενα είναι.
   Μετά την δεύτερη ανάσα, το χέρι μου χαλαρώνει και τα μάτια μου καρφώνονται στην οθόνη, αρχίζουν να καταβροχθίζουν τις παλιές εκείνες γραμμές. Και τότε συνειδητοποιώ οτι η διαγραφή τους μόνο θλίψη και θυμό θα με γέμιζαν. Θυμό προς εμένα, γιατί θα επιχειρούσα να φέρω τον εαυτό μου ένα βήμα πιο κοντά στον κατακερματισμό. Απομονώνοντας τον παλιό μου εαυτό, κομματιάζω τον νέο, αφού αυτοί οι δύο είναι στενά συνυφασμένοι. Ο ένας βρίσκεται μέσα στον άλλο.
   Και κάπου εκεί χαμογέλασα, διαβάζοντας εκείνες τις "ανοησίες". Και κάπου εδώ χαμογελώ και τώρα που γράφω. Γιατί επιστρέφει η ίδια ακριβώς αίσθηση που είχα και τότε, όταν έγραφα. Η αίσθηση της λύτρωσης, της γεμάτης ικανοποίησης. Είναι ο λόγος που γράφω, η ανάγκη να γράφω. Να 'μαι λοιπόν. Η αποδοχή του παρελθοντικού μου εαυτού δίνει ώθηση στον μελλοντικό. Η ζωή μπορεί να κατανοηθεί μόνο κοιτώντας προς τα πίσω αλλά πρέπει να βιώνεται κοιτώντας προς τα μπροστά, όπως είπε και ο Kierkegaard.
   

Σ'ευχαριστώ για την έμπνευση,
εύχομαι να είμαι κάποτε και η δική σου.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Decision making

Ποιος είπε οτι είναι εύκολες? Μην βρεθεί στον δρόμο μου, αν και είμαι μικροσκοπική και ακίνδυνη, έχω άγριο βλέμμα όταν θυμώνω.
Όταν τις αποφάσεις τις παίρνουν άλλοι για σένα, όπως όταν ήμουν μικρό και ανέμελο κοριτσάκι, είναι τόοοοσο ωραίο, σχεδόν παραδεισένιο ακόμα και αν δεν μου πολυάρεσε αυτό που είχαν αποφασίσει, έκλαιγα, χτυπιόμουν, αλλά το δεχόμουν. Δεν είχα και εναλλακτική λύση. Εξάλλου , κατά βάθος, βάθος κήπος, γνώριζα πως ήταν για το καλό μου και τους εμπιστευόμουν
Τώρα δεν ξέρω που παν τα τέσσερα (αλήθεια, ποια τέσσερα??). Από τότε δηλαδή που μου είπαν : Τώρα η ζωή είναι στα χέρια σου. Ανεξαρτησία, ελευθερία. Ναι, μου αρέσουν πολύ , με ενθουσιάζουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα που πρέπει εγώ, ΜΟΝΗ μου να πάρω μια απόφαση για το μέλλον, με κατακλύζουν οι αμφιβολίες. Καλά, μην αναφερθώ σε διλήμματα ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, πράγματα ακόμα και φαγητά. Χάνομαι στο κενό, παίρνω το γνωστό βλέμμα αγελάδας, ξεροκαταπίνω και εν ολίγοις μοιάζω με καθυστερημένο. Οι φίλοι μου συνήθως δεν παίρνουν πρέφα τίποτα. Και αυτό γιατί πολύ απλά, προσπαθώ να παίρνω τις αποφάσεις γρήγορα, ώστε ν' αποφύγω την παραπάνω τραγική κατάσταση, μην γίνω και ρεζίλι. όμως τα ίδια συμπτώματα εμφανίζονται όταν μένω μόνη μου, όταν έχω τον χρόνο να σκεφτώ και να κάνω απολογισμό. Τότε οι αμφιβολίες κάνουν πάρτι
Εκεί λοιπόν, που είμαι έτοιμη να μπήξω τα κλάματα και να τρέξω στη μαμά μου, η λογική (την οποία διαθέτω σε μεγάλες ποσότητες, αν θέλει κάποιος ζητάει), μου χτυπάει την πόρτα.
Σ' αυτό το σημείο είναι που λέω πως δεν χάθηκε ο κόσμος, πως δεν γίνεται να παίρνω πάντα σωστές αποφάσεις γιατί δεν είμαι ούτε η Μίριαμ, ούτε ο Τζόσουα. Και πρέπει να είμαι δυνατή, γιατί αλλιώς θα χαθώ στη δίνη της ανασφάλειας. Εξάλλου, όλα γίνονται για κάποιο λόγο..
Αφιερωμένο στην Φ...

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Little drops of heaven

Τις τελευταίες μέρες αντιλήφθηκα πόσο διαφορετικά μπορεί να οριστεί η ευτυχία, οι μικρές στιγμές για να είμαι πιο ακριβής. Κοινώς συνειδητοποίησα πως όλοι ζουν στην κοσμάρα τους. Κατά ένα περίεργο τρόπο, μου άρεσε πολύ αυτή η καίλα. Γιατί σημασία έχει ν' αποδέχεσαι και να σέβεσαι την κοσμάρα του άλλου, όσο διαφορετική και αν είναι από τη δική σου. Θα δώσω παραδείγματα όμως με φίλες μου, στις οποίες αφιερώνω και αυτή την ανάρτηση.

Πρώτη περίπτωση : Κολλημένη στο msn με τις ώρες. όχι, για να είμαι πιο ακριβής εναλλαγή msn- κινητού. Απάθεια προς τον κόσμο γύρω της, ανταποκρίνεται μόνο στην τρίτη επανάληψη της ερώτησης και τα μάτια της γίνονται ωσάν του ψαριού (έχω και φωτογραφίες ως απόδειξη)
Δεύτερη περίπτωση : Έρωτας τρελός και παθιασμένος. φιλιά μπροστά μας, μπροστά στον σουβλατζή, στο ταμείο του supermarket.. Σεξ παντού και πάντα χωρίς διακοπή. Φωτογραφίες σε κάθε πιθανή τσόντα...εε πόζα ήθελα να πω.
Τρίτη περίπτωση : Σε διαφορετικό μαγαζί κάθε βράδυ, 3-4 ποτά κατά μέσο όρο, μια τραγελαφική ιστορία τη φορά, πολλές γνωριμίες, ξερή μέχρι την επόμενη μέρα το απόγευμα.
Τέταρτη περίπτωση (εγώ) : Τα πόδια μου στην πισίνα του ξενοδοχείου, βιβλίο στο χέρι και διακοπή κάθε δέκα λεπτά, για να χαθώ σε κάποιον "άγνωστο"πλανήτη και την μυρωδιά που μπορεί να έχει.

Διαγωνισμός. Ποιά περίπτωση παραδείσου είναι η πιο ξενέρωτη? Ποια άραγε?Εεεπ..Είπαμε σεβασμός και αποδοχή...Αρκεί να υπάρχει ευτυχία.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

My jealousy is killing meeee (έλα μωρή Britney)

Η ζήλια φέρνει χωρισμό..πρέπει να την ελέγχετε! Η ζήλια εμπεριέχει τη σύγκριση του εαυτού με τους άλλους. Η κοινωνική σύγκριση επίσης ζούσε και βασίλευε πάντα στις κοινωνίες, καθώς προάγει και την ανάπτυξη και πρόοδο. Αυτά βρίσκονται στα βιβλία και στα περιοδικά. Τώρα στην πραγματικότητα.
Είχα παλέψει και το είχα νικήσει, αμέ!! Όχι γιατί έβλαπτα κανέναν, μόνο τον εαυτό μου. Αλλά δεν είναι και λίγο. Ο καθένας την εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι με φωνές, τσιρίδες και σκηνές. Εγώ κάνω το αντίθετο. Κλείνομαι στο καβούκι μου, κλείνω πορτοπαράθυρα, κατεβάζω στόρια, παίρνω τα μπογαλάκια μου και την κάνω, χτίζω ένα πελώριο, χρωματιστό τείχος (χρωματιστό γιατί την κάνω χαρωπά, ωσάν να μην συνέβη τίποτις). Στρατιώτεεεες, υποχώρηση.
μήπως όμως δεν είμαι και τελείως τρελή? Λέω μήπως έχω ένα λόγο που ζηλεύω? Το ευχαριστιέμαι όταν μου αραδιάζουν όλες τις ερωτικές τους εμπειρίες? Ουυυυ τρελαίνομαι, μη σου πω οτι φτιάχνομαι κιόλας! Και αφού το κάνεις που το κάνεις βρε παιδάκι μου, κάνε με να νιώσω και λίγο ξεχωριστά και μοναδικά. Αλλιώς τι κάνουμε εδώ μαζί? Να πάω να βάλω το όνομα μου στη λίστα σου?
Εκτός αν είναι δική μου μαλακία που όταν είμαι σε σχέση, ξεχνάω όλες τις προηγούμενες, καθώς μου φαίνονται έτσι και αλλιώς αδιάφορες.
Τέλος. Ορκίζομαι να μην ξανακυλήσω για κανέναν και για τίποτα.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010