Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Get over with the prepeis!

Αφού τσάκισα δύο γλυκάκια (ε, ναι λοιπόν δύο..έγκλημα έκαμα?ε?ε?έχω περιθώρια ευτυχώς, να ναι καλά ο μεταβολισμός μου που είμαι στα 47 κιλά), απεφάσισα να ξαναματαγράψω(!). Η αλήθεια είναι πως όλη μέρα σκέφτομαι και όταν κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή αυτόματα, με έναν μαγικό τρόπο, το σύστημα κλείνει. Φαίνεται λοιπόν πως θα δυσκολευθώ.

Ε, λοιπόν εψέ το απόβραδο πήγα θέατρο. Είδα τους Βρικόλακες του Ερρίκου Ίψεν. Όλη την προηγούμενη μέρα προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να διαβάσω το έργο, ώστε να έχω μια ιδέα (στην στάση στα όρθια, στο μετρό, στο λεωφορείο). Το τέλος μου φάνηκε εξαιρετικό, για το υπόλοιπο έργο δεν ξετρελάθηκα. Ωστόσο, σε όλη σχεδόν την παράσταση δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι πόσο οπισθοδρομική μπορεί να φαίνεται η ιστορία, αλλά δεν είναι, και καθόλου μάλιστα..Σκεφτόμουν αν και πότε θα σταματήσουν τα κοινωνικά πρέπει να κυριαρχούν στην ζωή μας. Μπορεί πάνω- κάτω να μην είναι τα ίδια, αλλά πάντα θα κρύβονται κάπου και θα προβληματίζουν, θα καταπιέζουν. Και μπορεί κάποιος να πει πως όχι, δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας..ε, καλύτερα να μην το πει γιατί δεν νομίζω οτι δεν υπάρχουν, αντιθέτως μπορεί να μεταλάσσονται σαν τους ιούς καλή ώρα.

Δεν έχεις τελειώσει την σχολή ακόμα? σίγουρα θα κωλοβαράς, πρέπει να την τελειώσεις..(ωραιότατο, αυθαίρετο συμπέρασμα) Δεν θέλεις να κάνεις αυτό που διάλεξες στα 18 σου? Ντροπή.. (ωριμότατη κατάλληλη ηλικία για μια σπουδαία απόφαση) Δεν σκέφτεσαι ποτέ να παντρευτείς? Και πως θα ζεις με τον/την σύντροφο σου? (σωστά, διαφορετικά με τι μούτρα θα βγω έξω?). Δεν σκέφτεσαι ΠΟΤΕ να κάνεις παιδιά? Μα αυτός είναι ο προορισμός μας..(είναι κάπου πάνω μου γραμμένο ρε παιδιά και δεν το βλέπω?)

Είναι σαν να ακούω τον πάστορα Μάντερζ στους Βρικόλακες να ισχυρίζεται πως έτσι είναι τα πράγματα και τι δικαίωμα έχουμε εμείς οι άνθρωποι στην ευτυχία?Κανένα! What the...?Μπάστα(Σάσα)..Δηλαδή θέλουν να μου πουν πως γεννήθηκα, για να εκπληρώσω αυτά που κάποιοι θεώρησαν οτι είναι σωστά? Επειδή αυτοί γούστερναν να παντρευτούν, πρέπει να γουστέρνω και εγώ? Δεν λέω να κάνουν παιδάκια, να βρουν μια σταθερή δουλειά,να παντρευτούν με το καλό( και εγώ θα τους πετάω ρύζι), αλλά μια χαρά δεν είμαι και ως ρυζοπετάχτρια? Πρέπει και εγώ με το ζόρι?

Ε, το λοιπόν όχι.. Αν θέλω να αλλάξω επάγγελμα, θα το κάνω. Αν θέλω να γυρίσω την Ευρώπη με μια αλλαξιά ρούχα αμέ θα το κάνω. Και αν θέλω να ακούω και Placebo και Britney, ε θα το κάνω. Έχει κανείς αντίρρηση?Α, είπα..Πάντως, όχι δεν προέρχομαι από κάποια καταπιεστική φαμίλια ή κάτι παρόμοιο.. Απλά το νιώθω γύρω μου πως δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα αυτά τα ηλίθια πρέπει, δεν λέγονται πια τόσο με τα λόγια(γιατί θέλουμε να φαινόμαστε και μοντέρνοι), όσο πιο συγκαλυμμένα.Μήπως είναι η ιδέα μου??

ps: Α μμμ, άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα

5 σχόλια:

  1. Θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου. Μία απόφαση είναι όλα! Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ μαζί σου!
    Θα δεις όμως ότι μεγαλώνοντας αλλάζουν κάποιες απόψεις. Δεν είναι κακό αυτό - απλά κάθε φορά έχεις νέα δεδομένα και προσαρμόζεσαι σ' αυτά.

    ΥΓ: Placebo ε; Σε συμπάθησα αυτόματα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ε κάντις κι εσύ 2 τις αλλαξιές να σαι σίγουρη - καλή είναι πάντα μια καβάτζα...κατα τ άλλα go for it! [ότι κι αν είναι αυτό! ;) ]
    Kαλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το Placebo με Britney κάτι μου έκανε! Αχ πόσο θέλω να τους σε ντουέτο!!! Χαχαχαχα!!!

    Πάντως αν εγώ καθόμουν μονίμως να είμαι με ένα πρέπει...σώθηκα!! Τα πρέπει υπάρχουν και δυστυχώς ή ευτυχώς μας οδηγούν (ναι...και ευτυχώς...δεν είμαι τόσο αναρχικός τελικά). Το θέμα είναι να διαλέγουμε ποια από αυτά θα τα κάνουμε στην άκρη, για να σώσουμε και λίγο από τη ψυχούλα μας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν εκανα οτι πρεπει να κανω δεν θα ημουν εγω αλλα καποιος αλλος και δεν θα ειχα γνωμη και δεν θα ημουν αυτο που ειμαι τωρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή