Θέμα ημέρας : Πώς ενώ εσύ θες να φτιάξεις τη ζωή σου, να τη βάλεις σε μια υποτυπώδη σειρά, οι άλλοι δεν σε αφήνουν.
Και έχω και αδιάσειστα στοιχεία γι' αυτό και θα τα καταθέσω. Αμέ. Ως φοιτήτρια επαρχίας που μισεί τον βλάχικο και μάταιο τούτο τόπο που πέρασε, προσπαθώ με νύχια και με δόντια να πάρω τα τελευταία μου υποχρεωτικά μαθήματα, που με κρατούν αλυσοδεμένη εδώ (πωπωω, το παράκανα). Έλα όμως που δεν με αφήνουν την άμοιρη. Μου λένε ότι αν έχω τύχη και τραβηχτεί το μαγικό χαρτάκι με το όνομα μου στην κλήρωση, είμαι ευπρόσδεκτη στο μάθημα τους. What the..?? Ποιος τους είπε ότι ήμουν, είμαι ή θα είμαι ποτέ τυχερή? Προφανώς θα πρέπει να τους κάνω ένα δακρύβρεχτο flashback της ζωής μου, μήπως και με λυπηθούν.
Έτσι φτάνουμε και στο μήνυμα ημέρας : Όσο και να χτυπάω τον πωπό μου κάτω, ζωή σε πρόγραμμα αυτό το εξάμηνο δεν με βλέπω να βάζω.
Γυρνώντας λοιπόν από τα Βερολίνα που ήμουν διακοπές, βρίσκω αυτή την κατάσταση (αχ, Berlin, Berlin). Για να μην προσθέσω και τον οικονομικό μαρασμό και εξευτελισμό που παίρνει το αυτί μου ότι έχει υποστεί η χώρα. Πώς, όχι πείτε μου πώς, να μην με πιάσει εμένα τάση φυγής με όλα αυτά? Πώς να μην σκέφτομαι μια ιδανικότερη, ανθρώπινη και πιο δίκαιη ζωή στο εξωτερικό?
Τέλος, για να μην αφήσω και τα αισθηματικά μου στην απ' έξω (όχι ότι καίγεται και κανείς), θα αναφέρω ότι τον τελευταίο καιρό, όταν βλέπω ρομαντικές ταινίες (τύπου : "Είναι η μοίρα μας να είμαστε μαζί, ας μην το αρνούμαστε, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε" ή "θα τα κάνω όλα για σένα", νιώθω ωσάν ένα μικρό κοριτσόπουλο που θέλει να ερωτευθεί και να ζήσει έντονα κλπ... Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι ένα μικρό, χαζό κοριτσόπουλο που ονειρεύεται μπαρούφες και οι άλλοι γελάνε μαζί του..Όχι δεν είμαι..Ούφ.
